Welcome to the Subnet

I was struggling with the topic of this essay in its relation to René Descartes’ philosophies. I had a few ideas that I entertained but all of them came up short in terms of substance. Then, while thinking about what I was going to do at home, I was reminded of a tab I had saved on my internet browser for an update to a flash game that I have been playing since its initial release; Submachine! I was so excited when I thought about this game because I realized that it had a good parallel with Descartes’ philosophy of the Self, God, and the World. Submachine is a Flash game series created by Mateusz Skuntnik who, so far, has nine games released to play on the internet. They involve point-and-click and exploration mechanics that take you to a vast variety of different worlds. To “finish” the games the player must collect items and use them in specific places and find clues to help solve puzzles that can open up more locations to explore. Though Submachine relates to all three of Descartes’ factors, it relates to them in different ways.

The Self in Descartes’ philosophy and the player in the Submachine series is the only similar factor that stays consistent with both sides. To Descartes, the Self was the cogito and knowing that we exist. In Submachine, the player is represented as the cogito and is even described as a sort of messenger of the game’s God. In the game Subnet Exploration the player can find and read a letter that a scientist had left stating that M, we will talk about him later, has a new subject that he has been working with. This subject can be speculated as the player and later letters state that M has purposely led the subject astray to get lost in the world. This is the last similarity that is seen in both sides of the philosophy. The God and the World of Descartes are very different from Submachine, but it is easy to see how they can still relate in a “they exist” terms.

The God of the Submachine series is named Murtaugh, Mur, or just M. Since the game series is not fully completed, I cannot confirm my ideas about who M really is, but I can personally say that he is a two-faced, double-crosser, who is way too powerful for his own good. When the player first sees the name Murtaugh, it is just in a journal entry that he wrote. It describes how he mentally reached a new plane of thought and that he can see things made out of, what he calls, karma. The next interaction she has with M is an actual interaction. The player is on a computer with no keyboard and yet communication can still be made with M. he states that he is here to help us and that he knows of some coordinates, these will be discussed in the next paragraph, that may help us in our journey. By this time we are in the fourth game, Submachine: The Lab, but the truth finally comes out in the sixth game, Submachine: The Edge. This is why I do not like or trust Murtaugh anymore. The player finds out that Mur has been sending people into the Submachine, the actual machine in the game, and just leaving them there for his overall experiment. She also finds out that he purposefully sent her to the loop, a trap in the Submachine and the entire concept of the third game Submachine: The Loop, and did not think that she would survive. The very fact that M tried to kill us for an experiment and then acted as if he was our friend just rubs me the wrong way. Again, we may find out that M was actually a really good guy and others were just saying he was malicious to steer the player in the wrong direction. However, if Murtaugh is tricking the player and sending her to her doom, it shows that the Submachine’s God is not a perfect Being. I will say that in the case of the world of the Subnet, this type of being could still be considered God. In terms of Descartes, God exists because there is no sense experience of infinite or absolute or necessary Beings and by the causal principle the cause has to exceed the effect, so the idea of God can only be created by something as powerful as God himself. In Submachine, Murtaugh created the Submachine and the Subnet so we can say in parallel to this infinite type of world that it is indeed possible that an imperfect Being could naturally exist.

Speaking of the world of the Submachine games (finally), one of the greatest things about them is how crazy the world is. The science behind the Submachine itself appears to be infinite. The world of Submachine is called the Subnet and it consists of over 1,000 different possible locations in a single dimension. It has been stated in the game that there are multiple dimensions and some locations may appear identical to each other but they exist in a different space! The way the player can get to these combinations is with one of the more important features of the game. Submachine’s transporter device, the official name escapes me, is a very unique machine that has three slots for inputting the numbers 0 to 9 on it and those 1,000 groupings can teleport the player to anywhere in the Subnet. The Subnet, in itself, can also be described as infinite. As described above, each location is placed in a certain space in a certain dimension and multiple copies of said location can exist at the same time but may be in a different space. If anything, the Subnet is the most confusing part of the games. Also I need to mention that the Subnet is the world of the Submachine which is the overall mechanism that created the Subnet to exist. In theory, the Subnet would not exist without the Submachine which was invented by Murtaugh. Considering Descartes’ philosophy that the world we experience exists because we see it as it is and it is clear and distinct, one can tell that the Subnet is not exactly what Descartes might call as undoubtable. The world created from the Submachine can lie; there are even rooms that fall apart and some rooms that have teleportation portals that appear out of thin air. In general it can be safe to assume that the Subnet’s only truth is that there is more to discover than meets the eye. So the world of the Submachine games and the World of Descartes are complete opposites. One world must be clear to be real and one world is fuzzy and confusing but is still comprehended as true, in terms of the game play.

Author: Hollistyn

Zmiany, zmiany, zmiany.

Plan był w miarę prosty: namalować album do grudnia, wydać na gwiazdkę – profit i sława. Jednak niespodziewanie okazało się, że gwiazdkowy komiks wypadałoby skończyć przed grudniem, w sumie to na początku listopada, więc czasu zostało niewiele. Teoretycznie taki termin byłby do zrobienia, ale dwa czynniki zaważyły nad tym, że tak się jednak nie stanie.

1. Po rozpoczęciu prac, jakoś pod koniec września, zakładałem że zrobię po bożemu, jak Rosiński w Thorgalu, 46 stron i fajrant. Jednak po kilku pierwszych stronach stało się jasne, że raczej nie zmieszczę się w tej liczbie stron. Tak powiedzmy jest 50% szans że się zmieszczę. W tym momencie ten termin listopadowy już trochę pada na pysk. Drugi punkt kładzie go na deski.

2. Po zrobieniu siedmiu plansz NAGLE okazało się, że wszystkie są, co tu dużo mówić, słabe. Wygląda na to, że nie wstrzeliłem się z gamą kolorów oraz że traktuję kontur zbyt dokładnie, zachowawczo, jak 20 lat temu. A przecież nie o to chodzi. Gryzłem się z tą myślą przez jakiś czas, zasięgałem rad mędrców (żony) i w końcu wyszło, że trzeba to wszystko wywalić do kosza i zacząć od nowa. Termin listopadowy już kompletnie odpada.

Tak więc kolejne Rewolucje pojawią się dopiero na targach książki w Warszawie. W sumie ciężko mi znaleźć złe strony takiego przesunięcia premiery. W maju ten komiks będzie dłuższy i lepiej namalowany, ja zaś nie muszę teraz napieprzać po nocach byle tylko zdążyć. Fakt, oznacza to że w tym roku nie będzie Rewolucji, ale w tym roku był już Blaki 4, więc w świetle planu “1 album rocznie” jestem czysty jak łza.

Na marginesie – taka sytuacja zdarzyła mi się wcześniej tylko jeden jedyny raz, przy rozpoczęciu prac nad albumem Rewolucje na Morzu. Wtedy zdaje się byłem bardziej radykalny, już po pierwszych czterech planszach stwierdziłem że to syf i trzeba to wywalić i zrobić od nowa. Dzięki temu album ten wygląda jak wygląda i jest najdłuższą historią jaką kiedykolwiek namalowałem. To wróży dobrze temu nowemu, właśnie zresetowanemu albumowi.

Szczerze mówiąc spadł mi kamień z serca, bo jednak krótkie terminy to zło wcielone. Jak się okazało nie jestem w stanie przeskoczyć swojego trybu “maximum jedna plansza dziennie” – bo i po co. Muszę teraz spokojnie poszukać odpowiedniej kolorystyki i kreski. Mam czas. Przy okazji – ten album prawdopodobnie powstanie jeszcze w tym roku, jeśli nie w całości, to prawie, po prostu wydanie przesuwa się skokowo na czas festiwalu w Warszawie.

Co ciekawe, jednym z czynników które zadecydowały o resecie tego tomu był mój komiks z pierwszego tomu Profanum – Sztorm. Pamiętam że świetnie mi się go malowało, jak go sobie teraz obejrzałem to stwierdziłem że tak – to jest kierunek w którym chcę iść.

Jedno mnie zastanawia, co zrobić z tymi “złymi” planszami – podrzeć i wywalić czy wrzucić do sklepu na sprzedaż po taniości. W końcu bootleg rzecz też cenna.

Poniżej jedna z plansz do wymiany:

Najwyższa pora już zacząć, skoro termin wydania jest ustalony na grudzień. Przy okazji szybkie przegląd jak to się robiło, krok po kroku.

The Subnet just got updated for the last time this year. I achieved this year’s goal of reaching 100 locations (don’t know how many rooms that is, don’t make me count them please). So now it actually is kind of massive, at least compared to other, normal Submachine games. If you want to escape to Submachine – now you can do it for even longer. As the 100-location canvas is set, I’ll start filling it with real gameplay next year, so it will actually become a massive game on it’s own. And it’s 99% HD-ready now, so you’ll be able to buy and own it one day.

As usual – good times ahead, hang on.

Few pictures to get you hooked:

play | video walkthrough | video from the location

Blaki – mały człowieczek, zajmujący się roztrząsaniem zawiłości dnia codziennego, powraca za sprawą Centrali. To już czwarty tom i czwarte wydawnictwo (szóste jeśli liczyć Ziniola i przedruk w zbiorze Ziniol – The Very Best OFF: Greatest Hits vol. 1) publikujące opowiadania o postaci stworzonej przez Mateusza Skutnika. Każda część różniła się znacznie od wcześniejszej (i to nie tylko formatem), widać było jak bohater ewoluuje i zmienia się jego podejście do świata.

We wstępie do Blakiego z 2005 roku Mateusz Skutnik pisał o swoim bohaterze: “Blaki po czterech latach operuje w zupełnie innym świecie. Zaprzątają go obecnie inne sprawy, nie jest już palącym fajkę studentem tylko palącym papierosy kluczowym pracownikiem sektora prywatnego”. Odnosił się do wersji swojej postaci z komiksów publikowanych wcześniej w Ziniolu. Podobnie wygląda sytuacja z Blakim w roku 2014. Czwórka stanowi logiczne rozwinięcie serii – została wprawdzie w bohaterze skłonność do dumania, ale sposób w jaki patrzy na świat jest odmienny. Nie jest sam: wokół niego jest cała rodzina: matka, żona, dwójka dzieci, a także wielki nieobecny – ojciec. To wciąż historia Blakiego, ale przstał być człowiekiem żyjącym głównie w świecie rzeczy i idei, sam na sam ze swoimi myślami – ma świadomość innych osób, tego jak mu są potrzebni, a on jest potrzebny im. Jak wcześniej inni ludzie byli tylko tłem dla głównego bohatera, pojawiali się i znikali (poza Panią Blaki), tak w Czwórce otaczają go i są najważniejszym punktem odniesienia. Dzieci wymagają od niego uwagi i określonych zachowań – trzeba wykupić córce zestaw zdjęć szkolnych, znaleźć odpowiednią opiekunkę i bardzo uważać, by w czasie odkurzania nie wciągnąć jakiejś ważnej zabawki. Oprócz tego oczywiście nie mogło zabraknąć typowych dla serii bojów dnia powszedniego, połączonych z rozmyślaniami na temat naszej rzeczywistości. Widać, że rodzina daje mu pewien cel i porządkuje jego życie. Wcześniej błądził myślami, dawał im płynąć – teraz są one bardziej ułożone – to historia, która ma początek i pewne domknięcie.

Protagonista (a także autor) jest coraz starszy, a jego przemyślenia jakby poważniejsze. Nie są to wyłącznie teoretyczne gdybania, dotykają aktualnych dla niego problemów, strachów i zagrożeń. Więcej też w Blakim gniewu i niezgody na rzeczywistość – zmaga się przecież nie tylko dla siebie, ale również dla bliskich.

Podobnie jak wcześniej, mamy od czynienia ze zbiorem krótkich form, tym razem jednak zamkniętych klamrą fabularną. Pojedyncze rozdziały wciąż można czytać jako samodzielne twory, ale razem tworzą przemyślaną kompozycję.

Autor wraz z bohaterem niespiesznie prowadzą czytelnika przez kolejne strony. Od początku proponuje mu takie tempo, wprowadzając go do domu Blakiego, przedstawiając po kolei wszystkich domowników, by później wyjść z nimi z mieszkania i pokazać ich okolicę. Odbiorca momentalnie odnajduje się w tej przestrzeni. Świat przedstawiony w komiksie nie różni się zbytnio od naszego, a antropomorficzne, długouche stworki znakomicie oddają wszystkie emocje i ludzkie zachowania.

Warto przed lekturą Czwórki powtórzyć sobie wcześniejsze tomy – dla porównania. Nie jest to jednak konieczne, by czerpać przyjemność z obcowania z recenzowanym komiksem (pierwsza część, wydana przez Timofa jest obecnie trudna do dostania). Najnowsze dzieło autora Rewolucji doskonale broni się jako samodzielny utwór i spokojnie można zacząć lekturę serii od niego.

Skutnik w miarę regularnie serwuje czytelnikom kolejne albumy. Co ważne, z tą rutyną idzie również jakość – autor jest zarówno wyrobionym scenarzystą, jak i rysownikiem; kolejne jego utwory zyskują zasłużone uznanie odbiorców. Nie inaczej jest w przypadku Czwórki – trudno znaleźć w tej publikacje jakiekolwiek słabe strony. To świetny, przemyślany komiks, który może skłonić do innego spojrzenia na pewne kwestie.

Autor: Jerzy Łanuszewski

Ustalmy na samym początku: gdyby nie okładka, to Blaki: Czwórka zasługiwałby na pełną “10” w ocenie i tytuł polskiego komiksu roku 2014, ale autor podobno taką okładkę chciał, więc ma od nas “9,5”. Pod tytułem Four of us, i z tą samą okładką, komiks Mateusza Skutnika może podbić także rynek anglojęzyczny. Oby tak się stało!

Czwarty album z przygodami demonopodobnego stworka to nadal jego życiowe zmagania ze swoim postrzeganiem rzeczywistości, ale tym razem mocno przefiltrowane przez doświadczenia rodzicielskie oraz rodzinne straty. W Blakim nie było i nie będzie karabinów maszynowych, mordobicia, pościgów i supermocy. Jego przygody to refleksje snute nad deską do prasowania albo nad zlewozmywakiem. Blaki to nadal mrocznie wyglądający zwyczajny ludek, którego charakter oraz togopodobny strój mocno kontrastują z fizys niskiego szatańskiego trola.

Blakiego nie da się opowiedzieć, trzeba go po prostu przeczytać, choć już na samym początku bohater będzie chciał nas przekonać do tego, że nie ma dla nas, czytelników, czasu. To zawiązanie “akcji” rozkłada na łopatki, zwłaszcza jeśli przypomnimy sobie deklarację autora, że ustami Blakiego nie ma już nic do powiedzenia. Wówczas tajemnicza ręką pukająca do drzwi jego mieszkania okaże się (nie, nie, spokojnie, nie ręką z Planety Uciętych Kończyn) być może ręką samego autora, który ponownie nachodzi swoją ulubioną postać, aby z nią porozmawiać i wydusić kolejne historie. A Blaki im bardziej stara się go przekonać, że jest do bólu zwyczajny, że jego życie to proste problemy i banalne zdarzenia, niewarte już uwagi autora i opisywania oraz rysowania, tym bardziej nas wciąga i fascynuje. To chyba było oczywiste, że Mateusz Skutnik pewne pomysły komiksowe będzie mógł wypowiedzieć tylko Blakim, a zatem pojawienie się czwórki było tylko kwestią czasu. Tak jak kwestią czasu chyba będą kolejne odsłony, choć trzeba przyznać że ten album jest tak znakomity, iż przebić go będzie bardzo trudno.

Nota: 9,5

Autor: Kuba Jankowski