Another newspaper printed an article about Pan Blaki graphic novel album, to be released in september. Is there some kind of a buzz already emerging?… lol…

Polish language below.

~~~~

Dziennik Bałtycki, Wydanie z dnia 13 Sierpień 2007

Jestem, więc myślę

Pan Blaki, w codziennych sytuacjach niespiesznie snuje rozważania o kłamstwie, nudzie, sławie, dobroci i szczęśliwym trafie…To filozofia w pigułce, przemawiająca do każdego.

Mateusz Skutnik i Karol Konwerski w 2005 roku stworzyli komiks”Blaki”. Jego bohaterem był – jak sami mówią: Niewielki, wiecznie czymś zatroskany facecik, który sprawia wrażenie, jakby całe życie spędzał na rozmyślaniach. Bowiem, Blaki myśli dla samej przyjemności myślenia.” Zatroskanego facecika pokochali czytelnicy. Nie trzeba więc było długo czekać. W Wydawnictwie Znak jesienią ukaże się komiks “Pan Blaki” inspirowany książką znanego filozofa Leszka Kołakowskiego “Mini wykłady o maxi sprawach”. Kawałek piersi kurczaka, kiełki bambusa, kieliszek białego winna są w stanie sprowokować Blakiego do refleksji na tematy filozoficzne. Gotując obiad zauważa: Nuda jest zjawiskiem, którego najpierw musimy doświadczyć, a dopiero potem mówić o jego istnieniu… Przypadkowość nie jest lekarstwem na nudę. Wizyta w Urzędzie Skarbowym skłania go do refleksji o wybaczaniu. Branie kredytu w banku, parzenie herbaty, zakupy… to czynności tak zwyczajne, że aż banalne. Jednak, stanowią znakomity punkt wyjścia do rozważań o sprawach najważniejszych. Pan Blaki, uwikłany w prozę życia nieustannie próbuje dociec prawdziwej natury rzeczy. Z jego refleksji i spostrzeżeń wyłania się subtelne przesłanie, do dzisiejszych, pędzących na oślep, czasów: Zatrzymaj się, zastanów. Bądź uważny. Może świat stanie się ciekawszy, a ty odrobinę lepszy?

– Dlaczego czytelnicy tak pokochali filozofującego Blakiego?

– Wydaje mi się, że jest to filozofia przyziemna, codziennego dnia – odpowiada autor rysunków Mateusz Skutnik. – On tak naprawdę rozmawia o rzeczach zwyczajnych. O tym co mu się wydarza i to analizuje. W związku z tym przemawia do wielu ludzi, którzy się z nim utożsamiają. Dlatego natychmiast łapie ciepły, dobry kontakt z czytelnikiem, który może się utożsamiać z jego problemami.

– Jakie komiksy czytał pan w dzieciństwie?

– Wychowałem się na klasyce: “Tytus, Romek i Atomek”, “Hans Kloss” i “Kajko i Kokosz” – czyli święta trójca polskiego komiksu peerelowskiego. Komiks wydaje się, że jest jedną z prostszych form do przekazania jakichś historii, jeżeli ktoś ma coś do opowiedzenia. Jest nawet taka teoria, że jeżeli ktoś nie czytał komiksu będąc dziecięciem, później trudno mu czytać rysunkowe opowieści będąc dorosłym.

– Dlaczego został pan autorem obrazkowych historii?

– Tę formę znam od dzieciństwa i czuję się w niej, jak ryba w wodzie. Nie jestem w stanie napisać opowiadania, książki czy zrobić filmu (bo komiks można porównać do pewnego rodzaju filmowej opowieści), ale w komiksowej historii się odnalazłem. Kiedy pojawia się nowa historia, którą chciałbym opowiedzieć czytelnikom postaje komiks.

– Czy prawdą jest że Tomasz Bagiński (nominoway do Oskara za “Katedrę”) zamierza zrealizować film oparty na komiksie “Kinematograf” z tomu “Rewolucje”?

– Jak najbardziej. Myśmy się już dwa lata temu spotkali w tej sprawie. Tomek jest niestety, bardzo zapracowanym człowiekiem i nie ma zbyt wiele czasu. Nie ukrywam, że byłby to film artystyczny zrobiony, jakby “po godzinach”. Ale jesteśmy umówieni.

– Powiedział pan w jednym z wywiadów, że nie ma ciśnienia na sukces i będzie tworzył mniej.

– W Polsce nie da się tak naprawdę zarabiać na komiksie. Więc to jest swego rodzaju hobby, choć jednocześnie to tworzenie sztuki. Ale ja się z tego cieszę, ponieważ zarabiam na zupełnie innych rzeczach, a komiks zostaje jako ta forma hobbystyczna-artystyczna, którą spokojnie, niespiesznie uprawiam dla przyjemności. Nie muszę tego robić, żeby zarobić na chleb i nie muszę stać się sławnym dzięki komiksom.

Grażyna Antoniewicz

This may come to You as a surprize, but Covert Front is not the only thing we’ve created together, me and Karol. A graphic novel entitled “Pan Blaki” is about to be published, in a month or so, and here’s one of the first previews of the album.

If you have no idea what I am talking about, take a look at sample pages of the album.

Warning! Polish language below!

Mateusz Skutnik rysuje komiks na podstawie esejów Leszka Kołakowskiego

autor: Przemysław Gulda 2007-08-06

Wydawnictwo Znak przygotowuje się do wydania komiksu “Pan Blaki” Mateusza Skutnika i Karola Konwerskiego, opartego na esejach Leszka Kołakowskiego.

W tej sprawie wszystko jest niecodzienne. Krakowski Społeczny Instytut Wydawniczy Znak, stateczna oficyna, kojarzona przede wszystkim z wysublimowaną literaturą, dziełami filozofów i religioznawców, przygotowuje się do opublikowania pierwszego w swej historii komiksu. Ale i sam komiks nie będzie zwyczajny – nie znajdzie się w nim nic, co zwykle – nie do końca zresztą sprawiedliwie – kojarzy się z tą formą twórczości artystycznej: superbohaterowie, wybuchy i ratowanie świata przed groźną galaretą z kosmosu.

Mateusz Skutnik i Karol Konwerski przygotowali bowiem drugą część swego wspólnego dzieła – albumu Blaki, zatytułowaną “Pan Blaki – filozoficzna powieść graficzna”. To nie przypadek: książka zawierać będzie kilka opowieści o tytułowym bohaterze, a każda z nich oparta będzie na tekstach największego współczesnego filozofa polskiego, Leszka Kołakowskiego z popularnego tomu “Mini wykłady o maxi sprawach”. Autorzy nie zilustrowali po prostu poszczególnych fragmentów dzieła Kołakowskiego, ale zaczerpnęli zeń inspirację, wplątując swego bohatera w sytuacje, wymagające zadawania sobie pytań na temat “maxi spraw”.

– Wszystko zorganizował mieszkający w Krakowie Karol Konwerski, scenarzysta, z którym współpracuję już od dawna – opowiada gdański rysownik, Mateusz Skutnik. – Wydawnictwo Znak okazało się bardzo zainteresowane taką formą prezentacji filozoficznej tematyki. Nie kontaktowaliśmy się z samym Kołakowskim, to pracownicy Znaku dotarli do niego, żeby zdobyć zgodę na wykorzystanie jego dzieła. Podobno nie robił żadnego problemu. Powiedział pewnie: komiks? niech sobie robią komiks.

Skutnik zapewnia, że na ponad 50 planszach swej najnowszej pracy zachował klimat pierwszego tomu opowieści o Blakim – będzie to więc czarno-biały, prosty, choć jednocześnie wysmakowany graficznie komiks, którego bohaterem jest nieco tajemnicza postać w czarnej, powłóczystej szacie, borykająca się z problemami współczesności.

– Z technicznego punktu widzenia jedyna różnica to większy rozmiar stron – opowiada Skutnik. – Przygody Blakiego pojawią się tym razem w formacie A4. I tak jak w poprzednim albumie w nowej książce znajdzie się 6 czy 7 osobnych opowieści, z których każda będzie liczyć kilka plansz.

Premiera albumu przewidziana jest na ostatnie dni września. “Pan Blaki” będzie kolejnym w tym roku albumem, pod którym podpisał się gdański rysownik. W ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy ukazały się, powstałe w ciągu kilku poprzednich lat, zupełnie odmienne, jeśli chodzi o styl graficzny, albumy: “Czaki”, z historią na podstawie scenariusza Dominika Szcześniaka, satyryczne “Wyznania właściciela kantoru” i cyberpunkowa “Alicja” do scenariuszy Jerzego Szyłaka.

Sztandarowym dziełem Skutnika wciąż pozostaje czteroalbumowa seria “Rewolucje”, w której autor stworzył bardzo spójny i zadziwiający swym bogactwem świat, utrzymany w konwencji steampunkowej.

Źródło: Gazeta Wyborcza Trójmiasto 2007-08-06

“Blaki” – mały nostalgiczny facet z papierosem

Kilka dni temu do księgarń trafił Pan Blaki – drugi album spółki Karol Konwerski (scenariusz) i Mateusz Skutnik (rysunki) o – jak to ujął twórca postaci: “człowieczku dzielącym się z czytelnikami komiksu swoimi przemyśleniami na temat życia codziennego i otaczającego go świata”*.

Oczekując aż nowy Pan Blaki trafi w moje recenzenckie ręce, postanowiłem wrócić do przeszłości i przypomnieć sobie i Wam, kim był Blaki zanim został “Panem”.

Blaki to komiks, który już przeszedł do historii. Była to pierwsza pozycja wydana przez Pawła Timofiejuka (wydawnictwo Timof i cisi wspólnicy jeszcze wtedy formalnie nie istniało).

Kim jest Blaki? To taka mała, szara zrzęda, której nikt nie chciałby mieć za sąsiada. Nie dość, że jest brzydki, to jeszcze przemądrzały, a jako przedmiot swoich przemyśleń wybiera pospolite sprawy.

Tylko dlaczego czytanie tych przemyśleń tak bardzo wciąga?

Już pierwsza nowelka pt. Bielizna uświadamia nam, że najbliższe 50 stron to czas refleksji nad życiem. Pretekstem do tego są błahe z pozoru sprawy życia codziennego. Stare krzesło przypomni o nieuchronnym upływie czasu a czajnik sprowokuje do rozmyśleń o życiu wszechświata.

Blaki jest modelowym przykładem samotnika. Mógłby posłużyć jako przykład do szkolnej rozprawki o romantycznym bohaterze, który choć żyje wśród ludzi, zawsze jest obok, niezauważony. Ktoś może pomyśleć, że Blaki to nieudacznik i looser. Nie ma dziewczyny, nie ma samochodu. Ma pracę za biurkiem przez 40 godzin tygodniowo. Podobno robi coś bardzo ważnego, podobno nawet go doceniają…

Nie mogę tak do końca rozgryźć Blakiego. Czasem wydaje mi się, że to everyman (jak w zamykającej tomik historii Dziewięć żyć), a czasem, że to pępek świata, lepszy od wszystkich, wywyższający się, jedyny inteligentny i obdarzony empatią w tłumie zidiociałych troglodytów (Oli). Ogólnie dość dziwny facet.

Wszystko w tym komiksie dzieje się niedbale. Powolna akcja snuje się niczym dym z blakowego papierosa. Wrażenie to potęguje specyficzne kadrowanie. Często kolejne kadry nieznacznie różnią się od poprzedniego. Czasem wystarczy ruch ręki, otwarcie oczu, zbliżenie bądź oddalenie postaci. Do tego szara kolorystyka i mamy już doskonałą lekturę na jesienne, deszczowe wieczory.

Blaki to komiks pod każdym względem dobrze zrobiony. Pozornie prosta tematyka ujęta w sprawnie napisanych scenariuszach, które z kolei zostały klimatycznie zilustrowane. Nastrój nostalgii zbudowany skutecznie. Do tego eleganckie wydanie, którym Timof sam sobie wysoko postawił poprzeczkę.

Blaki jest porządnym facetem, poznajcie go.

* Mateusz Skutnik [w:] Blaki – przedmowa

Autor: Kingpin

… and with some good material. Of course it was a rather laid back two week break from everything, but on the other hand I came up with an idea of creating a silent ‘revolutions’ comic to match previously made ‘the ordinary day’. Those two combined give a printable material, that will probably be printed in one pocket sized mini album. I must say that there is a dose of pure pleasure in sitting in an cafe on the portugese beach, sippin’ tea, spending about an hour daily on creating a hand made comic album. It was supposed to be 24-page album, but turned out I couldn’t fit the story that came up to my brain on that number of pages, so it’s a 32-page comics. It’s all black and white for now, needs to be watercoloured before printing, which I’ll do ‘I have absolutely no idea when’, but eventually… Anyway, here is the first and the second page from that album:

Today a rewolucje sketch with a little twist. I was sitting at my computer trying to improve diversity of the rewolucje characters, and came up with this drawing. As for a graphic novel series created fully in watercolours such a digital sketch can be a small oddity worth showing. So here it is.

Misterny splot

„Syntagma” to zaskakujące i rewelacyjne zakończenie osadzonej w alternatywnym świecie retro czterotomowej miniserii „Rewolucje” Mateusza Skutnika, jednego z najbardziej oryginalnych i utalentowanych polskich rysowników. W przeciwieństwie do poprzednich części – bardzo poetyckich i onirycznych, w ostatniej uderza nagła zmiana tempa opowieści, która dzięki szybkiej i sprawnej akcji staje się wręcz sensacyjna. Wszystkie dotychczasowe wątki perfekcyjnie splatają się w jeden wielopoziomowy system naczyń połączonych, okazując się idealnie zazębiającymi się trybikami wielkiej maszyny generującej spójną rzeczywistość. Kunszt misternej fabuły jest tym większy, że „Syntagma” może być swobodnie czytana jako samodzielny album, bez znajomości poprzednich części. Komiks czyta się z zapartym tchem także dzięki bardzo plastycznej i filmowej konstrukcji fabuły. W warstwie graficznej Skutnik również dokonał subtelnych zmian, wprowadzając nieco grubsze kontury postaci i mniej pastelowe, a bardziej żywe kolory. Obowiązkowa pozycja.

Łukasz Chmielewski

Today I finished my newest graphic novel, Blaki2 with stories written by Karol Konwerski, to be published in Znak publishing house this fall. It’s going to be a 60-page album loosely based on a book by Leszek Kołakowski. Now all I have to do is make a cover, scan this, insert text into speech bubbles and ship it to the publishing house.

Córeczko! Wolałabym, żebyś była chłopcem!

Co może się zdarzyć, gdy lekarze zaraz po porodzie dochodzą do wniosku, że nowonarodzony chłopiec to tak naprawdę dziewczynka? Gdy nie są do końca pewni, czym jest to coś między nogami dziecka? I jak wygląda późniejsze życie tegoż? Na te wszystkie pytania znajdziecie odpowiedź w komiksie „Czaki” Dominika Szcześniaka i Mateusza Skutnika.

„Czaki” to taka nasza polska zinowo-undergroundowa legenda. Komiks Szcześniaka i Skutnika wydany został dotąd trzykrotnie pod tytułem „Czaki eunuch: das pimmel story”. W nieoficjalnym obiegu i dość niskiej jakości edytorskiej. Teraz doczekał się wydania dla kolekcjonerów (to ostatnio modne na naszym ryneczku komiksowym), a więc kredowego papieru, kolorowej okładki, isbn-u… i narysowanej przez Szcześniaka kontynuacji. I dobrze, bo na pewno na to zasłużył.

Ten komiks to przede wszystkim opowieść. Szcześniak (zwany w niektórych kręgach Lucjanem) stworzył historię, która pod płaszczykiem absurdu pełna jest dość ponurych obserwacji. Głównym tematem tego komiksu wydaje się być brak zrozumienia miedzy ludźmi. Zajęci własnymi sprawami, niezainteresowani drugim człowiekiem, nawet tym, z którym złączeni są najmocniejszymi więzami. „Czaki” jest dość ostrą satyrą na najmniejszą komórkę społeczną – rodzinę. Autorzy z gryzącą ironią pokazują zanik umiejętności dialogu wśród członków rodziny, których bardziej interesują problemy telewizyjnych postaci niż losy najbliższych.

Szcześniak kpi również z lekarzy, których przedstawia jako bandę niekompetentnych idiotów. No bo co to za specjaliści, którzy nie potrafią rozpoznać penisa? Co z przysięgą Hipokratesa, gdy lekarz w komiksie poinformowany o rzekomej ciąży pacjentki pyta najpierw „usuwamy?”. Mimo że to dość przerażające obrazy, scenarzysta serwuje je w taki sposób, że czytelnik pęka ze śmiechu.

Rysunki w albumie wydanym przez wydawnictwo Timof i Cisi Wspólnicy nie są może wybitne, ale nie przeszkadzają w odbiorze fabuły. A ta, jak napisałem wcześniej, stanowi trzon tego komiksu. Skutnik i Szcześniak przyjęli oszczędną, dość szkicową formę, która jednak doskonale pasuje do opowiadanej historii. Ogromną zaletą grafiki w „Czakim” jest sprawność narracyjna. Komiks czyta się płynnie, brak tu nudnych przestojów czy nieporadności. Wszystko jest wyważone, nawet sceny monologów nie nużą czytelnika. Jedynie liternictwo (zwłaszcza u Skutnika) można by dopracować bądź zastąpić komputerową czcionką, gdyż bywa nieczytelne i niedbałe.

„Czaki” to komiks godny polecenia, gdyż jest pełen kpin i czarnego humoru, ale też dość smutnych obserwacji. Historia została opowiedziana z wielką wprawą i wyczuciem. Jest w nim to, czego brakuje w wielu komiksach pojawiających się w pierwszym obiegu – łatwość snucia opowieści i umiejętność przekazywania jej czytelnikowi. Wielu rysowników i scenarzystów może się z tego komiksu dużo nauczyć.

Daniel Gizicki